Bisiklet sporunda fiziksel olduğu kadar psikolojik bir savaş da veriyorsunuz. Zihin ve beden arasında kıyasıya bir mücadele başlıyor. Aslında her şey kafada bitiyor. Beden başta isyan etse de eninde sonunda zihne itaat ediyor. Psikoloji her şey demek ve benim en büyük psikolojik savaşım Kemer’de oldu.
Cuma akşamından yola çıktık. Sanki yarışa değil de tatile gidiyormuş rahatlığında hareket ediyorduk. BikeAntalya Bisiklet Grubu önceden büyük bir titizlikle bütün organizasyonu ayarladı. Cumartesi günü aramıza Akdeniz Yol Bisiklet Grubu da katılınca sayımız 65 kişiye çıktı. Bisiklet dostu otelimiz Havana’yı kapatmış olduk. Oteli bizim için açıp kaldığımız süre boyunca bizi çok iyi ağırladılar. Sonsuz teşekkürler. Yarışa katılan en kalabalık gruplardan biri bizdik. Hafiften heyecan başladı.
Beni en çok endişelendiren, parkur sonundaki 800 metrelik tırmanıştı. O yüzden yarış öncesi burayı görmek için cumartesi sabahı erkenden üç kişi bisikletlerle oraya gittik. Ben daha Kemer’i çıkmadan spd ayakkabılarım yüzünden düştüm. Bu ayakkabılar yüzünden ikinci kez düşüyordum ve yine Kemer’de ve yarıştan bir gün önce. Korku ve kaygı zihnimde oynaşmaya başladı ama ‘vah vah, tüh tüh'lerle hiçbir zaman işim olmadı. Her zaman başka bir yol vardır ve ben o yolu bulacaktım. Bunları bir kenara bırakıp son 13 kilometrelik parkuru yaptım. Sabahın o saatlerinde kuş sesleri ve çiçek kokularıyla kendimizden geçtik, dizimin acısını bile unuttum. Dönüşte Kemer uyanmıştı. Kahvaltının ardından yarış kitlerini almak için meydana gittik. Amatör bir yarış olabilir ama organizasyon çok iyiydi. O kalabalık, o coşku profesyonel yarışları aratmıyordu. Yarış ofisi hazırlıklarını tamamlarken biz de deniz keyfi yaptık. Kalabalığa kalmadan kitlerimizi alıp otele geçtik ve gece yarısına kadar hareket devam etti. Yarış öncesi yapmamam gereken her şeyi yaptım. Erkenden yatıp uyumam gerekirken heyecandan uyuyamadım. Bence o gece kimse de uyumadı.
Bütün hazırlığımı geceden yaptığım için sabah erkenden alana geçtik. Uzun parkur yarışçılarını uğurladıktan sonra takımca start çizgisinin arkasında sıralandık.
Yarışa kaçak girenler vardı; buradan organizasyona duyurulur. Hava inanılmaz sıcaktı. Bekleyiş hepimizi bitirdi. Tam başımıza güneş geçecekken yarış başladı ve ortalık bir anda karıştı. Herkesin derdi ön pelotonda yer kapmaktı ama bu işin de bir ahlakı olmalıydı, onun bunun önüne kırarak insanları tehlikeye atarak değil. Şu kısacık sürede aklım çıktı. Bu yarışı kazanmak için her şeyi yapabilecek tehlikeli insanlar vardı, hatta birileri gidonuma çarptı ve düşmekten son anda kurtuldum. Tehlike çanları çalmaya başladı. Kemer çıkışından sağa dönüp Antalya’ya doğru sürmeye başladık. Kısa bir süre sonra inişe geçtiğim bir yerde kazayı gördüm. Yanlarından geçerken halen ambulans bekleyen yaralılar vardı. 25-30 kişilik bir peloton devrildi ve hepsi hastanelik oldu. Aralarından 2 kişi de bizim takımdandı. Bu kaza yarışın bütün dengelerini değiştirdi ve hepimizi korkuttu. Kendime yeniden bir yol çizdim, yarış benim için bitmiş, klasik bir pazar turuna dönüşmüştü. Amacım süpürücülere kalmadan kendi başıma trafiğe kapalı yolun tadını çıkarmak oldu. Yollarda orta refüjden geçerek hile yapanlar, sıcaktan fenalaşanlar, bisikleti sorun çıkaranlar, ağlayanlar, yarışı bırakıp süpürücüyü bekleyenler, sohbet edenler derken geze geze hiç kasmadan aheste aheste finiş çizgisine ulaştım.
Madalyamı alıp takım arkadaşlarımı kontrol ettim çok şükür hepimiz iyiydik. Bana denk gelmedi ama sonrasında birkaç kaza daha olmuş. Takımdan Anıl ve Egehan kardeşimiz de kürsü yaptı. Onların ödül törenine katılıp Kemer’e veda ettik.
